Zaczyna się niewinnie. Nikt nie ma złych intencji. Dom, który kupuje Behrani, imigrant z Iranu, a który traci Kathy, sprawia, że nakładają się na siebie dramaty rodzinne. Racje każdej ze stron są wiarygodne i psychologicznie zrozumiałe. Potrzeba tylko ludzkiej rozmowy, a - wydaje się – można by ten konflikt interesów rozwiązać. Udaje się to nawet zapoczątkować kobietom. Świetna jest scena rozmowy Kathy z Sorayą, bezbronnie dobrą żoną Behraniego, która – zanim jeszcze Kathy zdąży powiedzieć jej o swoim cierpieniu – zwierza się jej z własnego tragicznego położenia na granicy śmierci, bo tym dla jej rodziny byłaby deportacja. Pomiędzy kobietami zaczyna rodzić się empatia. Ale to nie one zadecydują o przebiegu dramatu. Policjant Lester początkowo robi dobre wrażenie, pomocny i wyrozumiały. Wkrótce okazuje się jednak, że ma problem z własną tożsamością. W bezsensowny sposób rozbija własną rodzinę, porzucając żonę i dwójkę zrozpaczonych dzieci. I to on pierwszy wejdzie na ścieżkę ostatecznej katastrofy – rodzinę Behraniego potraktuje nie jako Amerykanów, choć są pełnoprawnymi obywatelami amerykańskimi, ale jako obcych-imigrantów. Zacznie się od przekręcania nazwiska a skończy na grożeniu deportacją i przykładaniu broni do skroni. A wszystko to poza prawem. Ale tu podziały kulturowe są silniejsze niż państwo prawa. Ostatecznie za spust tragedii pociągnie inny policjant, ale w istocie czyni to Lester, który za kozła ofiarnego dla dwójki zagubionych w życiu Amerykanów obiera tych innych – imigrantów.